Een villa uit de jaren ’80, gelegen in het Vlaamse landschap, kreeg een grondige herinterpretatie. De bewoners droomden van een warme, minimalistische én tijdloze woning, waarin rust centraal staat en het ruimtegevoel maximaal benut wordt. De bestaande architectuur was haar connectie met de omgeving volledig verloren. Aangebouwde structuren beperkten het zicht en de beleving van het omliggende landschap. Wat ooit een beloftevolle plek was, voelde verstopt. De ingreep bracht licht en ademruimte. De belangrijkste functies voor de ouders werden op het gelijkvloers ondergebracht, met het oog op comfort op lange termijn. De bovenverdieping werd ontworpen voor de kinderen, een plek die meegroeit en op termijn ook losgelaten kan worden. Aan de straatzijde toont de woning zich ingetogen en gesloten. Aan de tuinzijde opent ze zich volledig, met een gevel van glas die het landschap naar binnen trekt. Robuuste volumes zorgen hier voor ritme en privacy, zonder aan licht of zicht in te boeten. Het plan en de gevels zijn nauwkeurig uitgepuurd. Door de interactie tussen architectuur en landschap, versterkt door het werk van landschapsarchitecten Pieters-Faché, ontstaat een poëtisch samenspel tussen binnen en buiten. Materialen spelen een hoofdrol in de sfeer. De gecementeerde gevel, de monolithische vloer en de warme afrormozia houten accenten zorgen voor rust en continuïteit. Subtiele details in natuursteen en messing brengen verfijning.
Mario Marenco was een veelzijdige Italiaanse ontwerper die humor combineerde met functionaliteit. Zijn ontwerpen waren vaak speels en vernieuwend, met een nadruk op eenvoud en gebruiksvriendelijkheid. Marenco’s werk vond een breed publiek, van meubels tot verlichting. Zijn werk wordt gekenmerkt door een ironische benadering van design, en zijn ontwerpen blijven gewaardeerd voor hun originaliteit en praktische schoonheid. Zijn invloed is nog steeds merkbaar in hedendaagse ontwerpen.
